Weer iets geleerd: om je eindejaarslijstje te maken kun je het beste zo lang mogelijk wachten. Want in de lijstjes van anderen viel genoeg leuks te ontdekken. Met dank dus aan NME, Rolling Stone, The Guardian, Humo, de Volkskrant, Marijn Scholtus en Peter Zantingh: de beste albums voor mij van 2008.
10 Death Cab for Cutie – Narrow Stairs : na jaren ploeteren in de indiescene forceerde Death Cab eindelijk de doorbraak naar een groter publiek, zonder consessies te doen. Mooi, verzorgd, uitgesponnen, en openingsnummer Bixby Canyon Bridge dingt mee naar song van het jaar.
9 Foals – Antidotes : vreemde kruising van hoekige danceritmes en poppy songrefreintjes van de jonge formatie uit Engeland. De vorm is nog niet uitgekristalliseerd, spannend en blij vlagen vrolijk toegankelijk is het wel.
8 Vampire weekend – Vampire weekend : uit Amerika kwam veel fijns en artistieks dit jaar. Vampire Weekend, net als TV on the radio uit New York, maakte een hoekige plaat die soms nog te veel vaart verliest, maar ook al enkele pareltjes bevat die doen hopen dat er in de toekomst nog veel meer moois uit de groep voort komt.
7 TV on the radio – Dear science : de eerste twee platen van de band uit Brooklyn waren net iets te moeilijk. De balans tussen artisticiteit en toegankelijkheid, experiment en songs is op Dear science veel beter. Veel variatie, en een aantal onweerstaanbaar dansbare nummers.
6 Sigur Ros – Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust : de IJslanders wisten zich deels te vernieuwen door een wat meer akoestisch, folky geluid in hun muziek door te laten klinken. Zo mooi als Agaetis Byrjun zal het misschien nooit meer worden, maar Sigur Ros blijft een klasse apart op hun eigen planeet.
5 Elbow – Seldom seen kid : Guy Garvey en mannen braken net als Death Cab for Cutie eindelijk door naar een groter publiek. Een terechte beloning voor de melancholieke meesterwerkjes op Seldom seen kid.
4 Killers, The – Day & Age : megalomaan en ambitieus, The Killers zijn nog geen slag veranderd. De doorbraak naar supersterstatus zit er ook met hun derde plaat waarschijnlijk nog niet in, want Day & Age is daarvoor te wisselvallig en soms ook overgeproduceerd. Maar probeer eens niét mee te zingen met Human en Spaceman…
3 Bloc Party – Intimacy : de Londenaren waren me altijd net iets te artistiek. Intimacy heeft nog steeds last van de overambitieuze zanger Kele Okereke, die zingt alsof hij continu bijna moet janken. Maar die ellende wordt voor de luisteraar draaglijk door de heerlijk frisse mix van songs.
2 dEUS – Vantage Point : de Belgen verdeelden de muziekpers scherp. Het is allemaal inderdaad minder spannend en grillig dan ten tijde van In A Bar Under The Sea, nog steeds mijn favoriete dEUS-plaat. Maar op Vantage Point klinkt de band bevrijd van alle interne strubbelingen hechter dan ooit en is het weer gezegend met meerdere pakkende nummers.
1 Get Well Soon – Rest now, weary head : de groeiplaat van het jaar. Op het moment dat de zware stem van songschrijver Konstantin Gropper definitief in je systeem raakt, is er geen weg meer terug.