Type and press Enter.

Een maffiosi schiet anderen in de rug

Het fijne van The Sopranos was dat het een compleet frisse, want humoristische, invalshoek gaf op de maffia. De ambivalente kanten van de cosa nostra (het geweld, het broederschap en het onderlinge verraad) kenden we inmiddels al wel.

Il dolce e l’amaro (het zoet en het bitter) combineert die twee invalshoeken. Soms is de film van regisseur Andrea Porporati bijna een klucht. Zo loopt een bankoverval in Turijn bijna op een mislukking uit, omdat de bankbediende het Siciliaanse accent van de overvallers niet begrijpt. Gelukkig helpt een klant met de vertaling van de dreigementen.
Maar Il Dolce is soms ook rauw en gevaarlijk. Het geweld van maffiosi die anderen en elkaar, bijna zonder uitzondering, in de rug, neerschieten wordt onverbloemd getoond. Centraal figuur daarbij is hoofdrolspeler Luigi Lo Cascio, bekend van het prachtige Lo Meglio Gioventu. Hij vult zijn rol van Sora Scordia, zoon van een vermoord maffialid, in zonder de persoon helemaal te verklaren. Gekte en geweld liggen bij hem altijd op de loer. Maar tegelijkertijd constateert hij aan het einde van de film dat hij eindelijk een bijna normaal, gelukkig gezinsleventje heeft.

Lo Cascio is ook de belangrijkste troef van Il dolce e l’amaro. Want over de maffia zelf weten we al genoeg, en daar heeft dit nieuwe werkje verder weinig aan toe te voegen.