Ook al woon je jaren met iemand samen, dan nog weet je niet altijd wat er in iemand om gaat. Carmen vertelt het berustend, uit eigen ervaring. Want het huwelijk met haar man is morsdood en op het werk toont de privé-detective het overspel aan van de echtgenoten van haar klanten.
Haar vorige film Te doy mis ojos (2003) bracht regisseur Iciar Bollain al veel prijzen. Mataharis verdient niet anders. Het verhaal over drie werknemers van een detectivebureau is een studie naar relaties. De jonge Inés, net begonnen op het kantoor, begint ambitieus aan een klus om twee werknemers van een fabriek te ontmaskeren als dieven. Ondertussen moet ze ook nog haar eigen relatie levend houden. En Eva, net bevallen van haar tweede kind, krijgt het vermoeden dat haar man vreemd gaat. Ze schaduwt hem, als ware het een opdracht voor het detectivekantoor. Maar de uitkomst van haar speurtocht is, net als bij Ines, anders dan verwacht.
Zo speelt Bollain niet alleen met de verwachtingen van de kijker. Mataharis teert niet op de plotwendingen, maar vooral op de acteurs. Een voor een lopen ze tegen de grenzen van relaties aan. Communicatie is onontbeerlijk om te voorkomen dat de levens van twee mensen uit elkaar gaan lopen.
Aan de andere kant, doceert Carmen haar jongere collega’s, moet je ook ruimte geven. Een geheim is nog geen leugen. Een relatie onderhouden is het wankele evenwicht tussen die twee facetten bewaken. Dat is delicaat, precies zoals de film met het onderwerp omgaat. Daarmee weet Mataharis, zonder effectbejag, de juiste persoonlijke snaar te raken.