Carice van Houten is zelfs hot in Hollywood en Pierre Bokma staat bekend als één van de beste acteurs van het land. Die twee namen op het affiche van het toneelstuk van De gravin van Parma staat dus garant voor volle zalen, maar de eerste samenwerking van het duo is geen onverdeeld artistiek succes.
De oorzaak daarvan ligt overigens niet bij de acteurs. Van Houten en Bokma leggen de emoties er af en toe weliswaar te theatraal bovenop, maar het belangrijkste probleem van de voorstelling is dat het feitelijk een aaneenschakeling van monologen is. De teksten van Sandor Marai zijn mooi, maar vormen geen spreektaal. Regisseur Ursul de Geer had moeten ingrijpen, de teksten beter moeten maken en meer in dialoogvorm moeten gieten.
Nu loopt het verhaal over Giacomo Casanova langzaam leeg. Het eerste uur is nog aardig, het tempo hoog genoeg. Maar wanneer de graaf van Parma begint aan zijn monoloog, betekent dat de nekslag voor het stuk. Het geduld van het publiek wordt wel erg op de proef gesteld als ook Van Houten in het laatste half uur ten tonele verschijnt. Bokma, als Casanova, kan slechts de verwijten aanhoren, zonder iets te zeggen. Geen weerwoord, geen dialoog: onrechtvaardig, ook voor de toeschouwers.