Elke keer als je in Venetië rondloopt, waan je je in een droom. Utopia, zonder auto’s en scooters, waar je vooral moet lopen om ergens te komen. Waar kunst bijna gelijk staat met religie.
Op geen plek is de Biënnale voor kunst beter thuis.Overal in de lagune tonen landen hun meest belangwekkende moderne kunst. In kleine kerkjes, steegjes en uiteraard in de grote paviljoenen in de Giardini. Daar kun je makkelijk een dag doorbrengen, bijvoorbeeld met de indringende zwart-wit-foto’s van de Spanjaard José Luis Guerin of het werk van Sophie Calle. De Franse kunstenares brengt een prachtige ode aan haar in 2006 overleden moeder. Die wilde zo graag bij de eerste expositie van haar dochter in Venetië zijn. De dood leek het te verhinderen, maar door video-opnamen van haar laatste minuten is ze er toch maar mooi bij.
De meeste indruk maakten echter de anti-orlog-statements. Zo was in het Scandinavische paviljoen een video te zien van de executie van een gijzelaar, iets dat je niet snel in een journaal zult zien. En de foto’s van een vernietigd Beiroet in 1991, te aanschouwen op de officiële tentoonstelling in Arsenale, blijven je nog wel een tijdje najagen. Die beelden, en niet de bijna onwereldse ervaring van in Veneti? zijn, blijven je na zo’n mooi weekend bij.