Type and press Enter.

Een onvermijdelijk einde

Vlak voordat de puber Julien thuis komt, doet hij zijn wildgekamde haren nog even keurig recht en plat. De blouse gaat netjes in de broek. En zoals het hoort, komt de scholier zwijgend het enorme huis binnen. Om geknuffeld te worden door zijn moeder. Of geslagen.Mama is inderdaad een ietwat explosief type. Gevalletje borderline, zeg maar. Haar liefde voor haar zoon, en dan vooral hoe die ontaardt in een maniakale drang om de lieve adolescent volledig te controleren, staat centraal in Mon fils a moi.
Twee jaar geleden werd in Wallonië de film Folie Privee gemaakt. Dat was een onthutsende schets van een ontspoord huwelijk, dat in een scheiding en een compleet gestoorde echtgenoot was geëindigd. Het kind was uiteindelijk de dupe van de spanningen tussen papa en mama.
In het Franse Mon fils a moi is het kind een stuk minder passief. Jazeker, Julien kruipt in het bijzijn van zijn moeder in zijn schulp. Hij doet veel om haar te behagen (onder andere dansen in de huiskamer), maar van harte is het nooit. En op een gegeven moment is het geduld op: hij dreigt met zelfmoord.
Tegelijkertijd blijft papa in de film compleet passief. Het is een scenario dat uit het echte leven gegrepen zou kunnen zijn, ware het niet dat Nathalie Baye van de moeder wel een extreme control freak wist te maken. Aan de andere kant hoop je misschien ook wel dat zo’n moeders helemaal niet bestaan. Want vanaf de eerste seconden van Mon fils a moi, waarin iemand op een brancard het huis van de familie wordt uitgereden, weet je dat het intrigerende drama niet goed zal eindigen.