Wat is een ode aan de creativiteit waard als aan het eind de dromen vermoord worden? Als dromen stoppen op het moment dat ze gerealiseerd worden? Is zo’n ode aan de creativiteit dan niet meer dan een zure constatering dat je beter je grote ideeën kunt najagen dan waarmaken?
Dat is de vraag die bijbleef na het zien van August August August. Het toneelstuk van Pavel Kohout was uiteraard aanvankelijk tegen een heel ander decor geschreven,namelijk de Praagse lente in de jaren zestig. Burgers moesten zich niet monddood laten maken door het regime, was zijn boodschap.
Het stuk bleef Dirk Tanghe zijn hele leven bij. En om het tienjarig bestaan van de Paardenkathedraal te vieren, koos hij dit spektakel uit. Deze week ging het in premiere in de schouwburg in Utrecht, om tot mei door Nederland en Vlaanderen te trekken.
August August August gaat over de clown August, die ervan droomt om ooit het afsluitende nummer (het dresseren van de Lippizaner paarden) te mogen overnemen van de directeur. Die directeur is een prachtige, vileine man die de clown soms helpt en soms tegenwerkt. Dat houdt de spanning er vooralinhet eerste bedrijf van de tweeënhalf uur durende voorstelling in. Het contrast tussen de ‘Meneer Kaktus en Kweetniet’-humor en het sarcasme van de omstanders van August zorgen voor een verfrissende avond.
Maar na de pauze glijdt het spektakel een beetje weg. Minder kierewiet, met een verhaallijn die allengs onduidelijker wordt en uiteindelijk om zeep lijkt teworden geholpen. Een leuke avond, ja,dat wel. Onvergetelijk? Dat niet.
