Tja, daar sta je dan. Schrijf je eerst een uitgebreid artikel over je vergeefse jacht op WK-kaartjes. En nog geen twee weken later kom je er bijna in om en worden alle inspanningen eindelijk beloond. Hopelijk.
Heel af en toe gaan er nog steeds setjes kaarten in de voorverkoop op de officiële manier. Of in de herverkoop. Op die manier wisten we eerst Korea-Togo te verkrijgen. Geen topper, maar het ging ons inmiddels bijna meer om het principe dat we eindelijk echt kaartjes hadden.
De tickets voor Zweden tegen Trinidad (Leo Beenhakker) waren al een stuk leuker. Maar door de teamserie voor Ivoorkust hebben we ineens tickets voor de wedstrijden van dat land tegen Argentinië, Servië en… Nederland! En op het moment dat we onze kaartjes Argentinië – Ivoorkust wilden ruilen tegen Nederland tegen Servië, bemachtigden we voor die laatste wedstrijd ineens op de normale manier kaartjes.
Hosanna dus, zeker omdat we de kaartjes voor Argentinië ruilen tegen de achtste finale in Leipzig. Waar Nederland speelt, mits ze de poule winnen. Ondertussen gaat onze jacht nog steeds verder, op allerlei manieren, al richten we ons enkel nog op Oranje. En is er nog 1 ding dat onze feestvreugde kan verpesten: de kaartjes staan meestal niet op onze eigen naam, maar op die van vrienden en familie. Officieel mag dat niet. Maar op eerdere wereld- en Europese kampioenschappen werd nooit op identiteit gecontroleerd. Laten we hopen dat het ook over zes weken zo is.