The Prodigy was een van de allergrootste acts van de tweede helft van de jaren negentig. De ultieme combinatie van punk en electronica, de lievelingen van het festivalpubliek en clubbezoekers. En vaste gasten in de top van de hitlijsten, met een reeks aan krakers als Poison, Firestarter en Smack My Bitch Up.
Maar de eclectische mix van dance en rock werd een formule waar sleet op kwam. Na de wereldtoer die op de derde plaat The Fat Of The Land (1997) volgde werd het stil. Zeven jaar en een beroerde single (Baby’s got a temper) had het brein achter de band Liam Howlett nodig om een nieuwe richting te vinden. Om eindelijk terug te keren met Always Outnumbered, Never Outgunned.
The Prodigy is volwassen geworden. Opener Streetfire doet met de botte beats en repeterende yells nog wel denken aan de ‘oude’ Prodigy. Maar Howlett haalt regelmatig de voet wat van het gaspedaal en geeft zijn muziek daardoor meer lucht. Soms wat Arabische invloeden, links en rechts samples (van Shocking Blue tot Michael Jackson) en tal van gastvocalisten (onder andere Liam Gallagher) geven het album een veel diverser geluid. Minder geschikt voor de charts, maar nog steeds energiek en met die onbeschrijflijke Prodigy-twist. Fucking wicked, zouden de Britten zeggen.