Wie vorig jaar wist te ontkomen aan onweerstaanbare Franz Ferdinand-singles als Take Me Out en Matinee, moet welhaast in Siberië geweest zijn. Het viertal was op elk radiostation te horen, scheurde alle festivals af en verkocht gigantische hoeveelheden van hun titelloze debuutplaat.
Eindelijk had Groot-Brittannië een eigen vertegenwoordiger in de categorie rammelende rockbands. Dat de wave-groep uit Schotland kwam, was even net zo min belangrijk als destijds Pim Fortuyn’s homoseksuele geaardheid was voor Filip De Winter van het Vlaams Blok.
De band uit Glasgow brengt vandaag, amper anderhalf jaar na de release van het eerste album, alweer de opvolger You Could Have It So Much Better uit. Waarop nauwelijks enige vooruitgang te bespeuren is. Maar in het geval van Franz Ferdinand is dat geen enkel probleem: die jongens moeten gewoon simpele, onweerstaanbaar poppy liedjes blijven schrijven. De la-la-la’s en doo-doo-doo’s vliegen je vanaf de eerste seconde om de oren en daar word je als luisteraar echt helemaal vrolijk van.
De formulie is doodsimpel: een stuiterende drumbeat, hakkelende gitaarriffjes en meezingbare refreintjes van zanger Alex Kapranos. Luister naar openingstrack The Fallen en je ziet de festivalmassa’s volgende zomer alweer op en neer hopseflopsen. De eerste single Do You Want To is nog catchier dan Take Me Out, al is de opbouw precies hetzelfde. En Evil and a Heathen is heerlijke, onversneden rock ‘n’ roll. De twee akoestische uitstapjes voegen niet echt iets toe en You Could Have It So Much Better boeit niet de volledige veertig minuten. Franz Ferdinand komt er mee weg: dankzij de Schotten wordt de nazomer van 2005 een hele fijne.