Arme Dave Grohl. Is naar verluidt een ontzettend aardige knul. Zat in de meest invloedrijke band van de jaren negentig, Nirvana. Maar was slechts de drummer. Speelde mee op Songs for the deaf, het veelgeprezen magnus opus van Queens Of The Stone Age. Maar was slechts de drummer.
Genoeg succes dus met anderen, maar met zijn eigen bandje/levenswerk Foo Fighters kan hij al tien jaar lang niet de sprong naar de wereldtop maken. Daarom pakten Grohl en consorten het op hun nieuwe plaat In your honor ambitieus aan: de groep bouwde een eigen studio en schreef een compleet dubbelalbum vol. Met op het ene werkje harde rocksongs, zeg maar de oude Foo Fighters. En op het andere schijfje akoestische songs.
Helaas voor Grohl zal ook In your honor niet de erkenning brengen waar hij zo naar verlangt. De rockhelft is namelijk niet onaardig, maar zeker niet beter dan we uit het verleden gewend zijn van de band. Grohl schreeuwt de longen uit zijn lijf, als ware hij nog bezig met zijn metal-nevenproject Probot, maar klassieke melodieen als op pak m beet Nevermind zijn niet te bespeuren. De akoestische nummers zijn prachtig voor bij het kampvuur, maar kunnen niet op tegen een jongen als Beck. Die wist als singer-songwriter op Sea Change zijn leed veel mooier te vertolken dan de light-versie van de Foo Fighters. Sneu voor Grohl. Binnenkort mag hij als gastmuzikant ongetwijfeld weer een andere groep naar wereldfaam trommelen.