J
e zou haast denken dat de toekomst van de platenindustrie ervan afhangt, van de release van het nieuwe Coldplay-album X and Y. De plaat werd beter bewaakt dan George Bush tijdens een trip naar Irak, wat de verwachtingen alleen maar hoger opklopte na het mega-succes van voorganger A Rush of Blood to the Head (vijftien miljoen verkochte exemplaren).
Gelukkig is het kwartet zelf ondanks alle poeha nauwelijks veranderd. De Engelsen schrijven in wezen nog steeds gevoelige, melodieuze popliedjes. Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar dat was ook op de twee vorige platen al zo.
Als over twee maanden alle gebakken lucht rondom de release van X and Y verdwenen is, zal de nuchtere constatering zijn dat Coldplay weer simpelweg vakwerk heeft afgeleverd. Niet het gehoopte meesterwerk, daarvoor zijn songs als A Message of The Hardest Part te zwak. Maar Square One, What If en de titelsong nestelen zich onmiddellijk in het muzikale geheugen van de luisteraar. XandY balanceert weliswaar af en toe gevaarlijk over de rand van bombasme en aangename warmte heen, maar de basis is altijd een sterke melodie en er zijn veel te weinig bands die dat deze dagen kunnen zeggen.